Giro di Lombardia

Dat is natuurlijk zwaar overdreven. De onlangs 80 jaar geworden Eddy Merckx gaat geen veters strikken. Nu niet, nooit niet. Hij zal altijd een legende blijven. Merckx is een groot kampioen die de wielerwereld een decennium in de houtgreep nam.

De Kannibaal was niet voor niets zijn bijnaam: of het nu om de Tour de France, het wereldkampioenschap of de Ronde van Abbekutteveen ging, Merckx wilde altijd winnen. Zeker en vast was hij ook kampioen veterstrikken geweest, mocht het nodig zijn, maar door de knieën zal hij toch echt nooit hoeven gaan.

Merckx won in totaal 525 wedstrijden als beroepsrenner. Dat zijn er altijd nog ruim 400 meer dan Tadej Pogačar, de kannibaal van onze tijd. Thijs Zonneveld roemde al veel vaker zijn manier van koersen in de podcast ‘in de waaier’. Leuke podcast overigens, een aanrader.

Vorige week prolongeerde Pogačar zijn wereldtitel na opnieuw een indrukwekkende solo van 66 km tot aan de eindstreep. Terwijl het hele peloton snakte naar adem op de wegen in en rond het hooggelegen Kigali, ging de Sloveen nog eens vrolijk op de pedalen staan. Zonneveld vol lof ‘in de waaier’: “hoe andere renners moesten afzien en losten lijkt hij het tempo eeuwen te kunnen volhouden.”

In de podcast neemt Zonneveld ook nog vrij resoluut een standpunt in over wie de grootste renner aller tijden is: Merckx of Pogačar? In België ligt deze vergelijking nogal gevoelig. Zelfs de minst chauvinistische Vlaamse wielercommentator wil er niets van weten: “Wat een onzin, dan hebben jullie Merckx niet meegemaakt.” Het is steevast het repliek als deze discussie dreigt.

“Het blijft grappig dat mensen zeggen ‘Pogačar is misschien wel de beste renner ooit’, maar dat gaat natuurlijk nergens over”, stelt Zonneveld resoluut. “Eddy Merckx fietste tegen renners uit drie of vier andere landen en het hele jaar tegen dezelfde renners. Pogačar doet dit tegen alle specialisten op alle terreinen, in een afgezien van één continent tegenwoordig zeer mondiale sport.”

Dat de tegenstanders van Merckx minder fit waren en niet uit de hele wereld kwamen overvliegen voor de Amstel Gold Race of de Tour de France, daar kan de Belgische grootkampioen natuurlijk niets aan doen. Wellicht had hij nog harder gestreden als de tegenstand groter was geweest. Bovendien beschikte Mercks niet over dezelfde kennis en mogelijkheden op het gebied van trainen.

Aan de andere kant is het ook zeker: de dominantie van Pogačar had nog veel groter kunnen zijn. Zonneveld: “Als Mathieu van der Poel er dit jaar niet was geweest, had hij gewoon alles gewonnen waar hij aan de start had gestaan, dus ook Parijs-Roubaix. Hoe bizar? In de zwaarste kasseienklassieker, normaal gesproken het terrein van bonkige stevige renners, werd Pogačar tweede.

Vergelijken blijft lastig en vaak oneerlijk.

Er kan zaterdag eigenlijk maar een renner Il Lombardia winnen. Zeker omdat de finale erg lastig is en op het lijf van de wereldkampioen lijkt geschreven. Tussen Como en Bergamo moet het peloton 238 kilometer en 4400 hoogtemeters overwinnen. Het parcours telt in totaal vijf zware beklimmingen, beginnend met een bezoek aan de legendarische Madonna del Ghidallo-kapel en eindigend met de Passo di Ganda.

Uiteraard is Remco Evenepoel, na zijn zilveren medaille op het WK in Rwanda, de enige renner die mag denken dat hij ook kan winnen. Jonas Vingegaard (Visma-Lease a Bike) moet zijn deelname nog bevestigen, maar de Deen lijkt uit vorm en toe aan zijn winterslaapje. Met heel veel fantasie worden Mattias Skjelmose en Toms Skujiņš (Lidl-Trek), Egan Bernal (Ineos Grenadiers), Tom Pidcock (Q36), Michael Storer en Julian Alaphilippe (Tudor Pro Cycling) en Ben O’Connor (Jayco AlUla) als mogelijke outsiders genoemd.

Tegen beter weten in hoor, want vriend en vijand is het eens: Tadel Pogačar gaat voor de vijfde keer op rij de Ronde van Lombardijen winnen. Daar lijkt geen twijfel over. Eddy Merckx won Il Lombardia slechts twee keer. In 1971 en 1972. Bauke Mollema was in 2018 de laatste Nederlandse winnaar in de ‘klassieker van de vallende bladeren’.

Officiële website