Milano-San Remo

Bron: Wielerflits

Ooit, nog niet eens heel lang geleden, was Milaan-San Remo een sprintersbal. Snelle jongens als Mario Cipollini (2002, foto onder), Óscar Freire (2004, 2007 en 2010), Alessandro Petacchi (2005), Mark Cavendish (2009), Alexander Kristoff (2014), John Degenkolb (2015) en Arnaud Démare (2016) staan op de erelijst. Die tijd lijkt voorgoed voorbij. Op de Via Roma is het al weer acht jaar geleden dat een sprint in een grote groep inclusief duw en smijtwerk nodig was voor victorie.

De laatste jaren draaide Milaan-San Remo uit op een spurt van een klein groepje of bleven solisten net uit de greep van de achtervolgers. We verwachten ook dit jaar niet meteen een massasprint. In het huidige wielrennen gooien de kopmannen de knuppel steeds vroeger in het hoenderhok, en zo wordt er steeds vaker en vooral eerder met open vizier gekoerst. Er zijn meerdere ploegen die er bij gebaat zijn om de koers zo hard mogelijk te maken en zo de rappe mannen voortijdig overboord te gooien.

De eerste ploeg die ons te binnenschiet, is UAE Emirates. We hebben het dan natuurlijk over de ploeg van Tadej Pogacar. De Sloveen probeert al enkele jaren Milaan-San Remo te winnen, maar voorlopig zonder succes. De tweevoudig Tourwinnaar en winnaar van Vlaanderen Mooiste is in grootse vorm. Ook dit jaar zal het wonderkind uit Komenda bijna zeker de koers doen ontploffen op de Cipressia en de Poggio.

UAE Emirates moet met renners als Hirschi, Wellens en Covi sterk genoeg zijn om de wedstrijd in vuur en vlam te zetten. De ploeg won al 13 keer in dit voorjaar. En dan is het vervolgens aan de absolute kopman om op de Poggio de uppercut uit te delen. Of kiest Pogacar dit jaar al voor een aanval op de Cipressa? Na zijn solo van 81(!) kilometer in Strade Bianche (foto boven), lijkt niks te gek.

Pogacar zal iets moeten verzinnen om de in principe snellere Mathieu van der Poel te lossen. Vorig jaar wist onze wereldkampioen (foto onder) vlak voor de top van de Poggio Pogacar en Wout van Aert uit het wiel wist te kletsen. Van der Poel begon met een kleine voorsprong aan de listige afdaling en soleerde op fraaie wijze naar zijn eerste zege in La Primavera. Het was indrukwekkend.

Van der Poel zal ongetwijfeld zaterdag opnieuw meedoen om de sportieve knikkers, maar heeft hij de benen om ook dit jaar het verschil te maken? We moeten namelijk niet vergeten dat dit pas de eerste wegkoers is van de renner van Alpecin-Deceuninck. Van der Poel stoomde zich de voorbije weken in Spanje, waar hij sinds twee jaar een huis heeft, klaar voor zijn voorjaarscampagne. Hij mist alleen wel wedstrijdkilometers die Pogacar wel in de benen heeft.

Mocht Van der Poel in de finale toch niet over de beste benen beschikken, kan Alpecin-Deceuninck het nog over een andere boeg gooien. De Belgische formatie heeft met Jasper Philipsen de sprintkoning van 2023 in de gelederen, die ook droomt om op een dag te zegevieren op de Via Roma. Al zal dat niet gemakkelijk gaan. Zoals eerder gememoreerd is het sinds 2016 geen ras-sprinter gelukt om bij de eersten de Via Roma op te draaien.

Visma-Lease a Bike streed de laatste jaren met Wout van Aert voor de overwinning, maar de winnaar van 2020 is er komende zaterdag niet bij. De Belg richt zich dit jaar nog nadrukkelijker op de heilige mis: de Ronde van Vlaanderen. Van Aert wil later ook nog schitteren in zijn eerste Giro d’Italia, dus Milaan-San Remo laat hij dit jaar schieten.

Christophe Laporte en Olav Kooij (foto onder) staan namens Visma-Lease a Bike wel op de startlijst. Laporte moet met zijn kwaliteiten ver kunnen komen in een finale over de Cipressa en Poggio. Dat het met de vorm wel goed zit, bewees hij onlangs nog in Strade Bianche. De Europese kampioen finishte tussen alle klimmerstypes als tiende in Siena. Of Kooij in staat is om met de beste renners mee te gaan over de Poggio, is nog even afwachten, maar de jonge Nederlander won dit seizoen al 4 massasprints.

Kooij zal er als sterke sprinter alles aan doen om te overleven op de Cipressa en Poggio. Mads Pedersen zal eenzelfde tactiek toepassen, al doen we de Deen daarmee eigenlijk tekort. Pedersen is namelijk veel meer dan alleen een sprinter. De oud-wereldkampioen is misschien wel sterk genoeg om op de Poggio zelf de lont in het kruitvat te steken.

Nu we het toch over de rappe mannen hebben: Jayco AlUla brengt met Michael Matthews en Caleb Ewan twee sprinters aan het vertrek. Twee renners die in het verleden al op het podium stonden: Matthews was derde in 2015 en 2020, Ewan zelfs tweede in 2018 en 2021. De vraag is alleen of ze anno 2024 nog in staat zijn om mee te dingen voor de prijzen. Beide Aussies mogen zoetjes aan tot de veteranen worden gerekend.

Van de oudjes weer terug naar de youngstars. Een renner die zaterdag zomaar kan verrassen is Jonathan Milan (foto onder). Dat de Italiaan over een vlijmscherpe eindsprint beschikt, is inmiddels geen geheim meer. En dat de krachtpatser uit Tolmezzo ook op een ietwat lastiger parcours uit de voeten kan, hebben we zeer recent nog kunnen zien in Tirreno-Adriatico. Milan won daar twee etappes, maar kan hij met de allerbesten mee over de Poggio?

Mocht de 115e editie uitdraaien op een slijtageslag, dan houden we ook maar beter rekening met Matej Mohoric. De Sloveen was twee jaar geleden nog de beste in het Italiaanse wielermonument, nadat hij bergaf het verschil wist te maken. Alle favorieten weten dat ze Mohoric niet moeten laten rijden. Het is natuurlijk wel de vraag wie hem durft te volgen, als hij zich met ware doodsverachting naar beneden smijt.

Tenslotte noemt Wielerflits ook een aantal outsiders. Dat is welicht interessant met het oog op 20-punten. Hier komen ze: Neilson Powless en Alberto Bettiol (EF Education-EasyPost), Axel Zingle (Cofidis), Maxim Van Gils (Lotto Dstny), Oliver Naesen (Decathlon AG2R La Mondiale), Iván García Cortina en Alex Aranburu (Movistar) en runner-up in 2023 Filippo Ganna (INEOS Grenadiers).

Verder is het uitkijken naar Biniam Girmay (Intermarché-Wanty), Jasper Stuyven (Lidl-Trek), Kasper Asgreen, Julian Alaphilippe (Soudal Quick-Step), Søren Wærenskjold, Alexander Kristoff (Uno-X Mobility) en Matteo Trentin (Tudor). Stuyven (2021, foto onder), Alaphilippe (2019) en Kristoff (2014) waren al eens de beste in deze koers en hebben wat dat betreft een klein streepje voor.

Tja. De keuze is reuze. Wie wint Milano-San Remo?

Officiele website
Voorlopige startlijst

Laatste 10 winnaars: