Maurits Vegter piekt op de Olympische Spelen

“Jammer dat hij er niet is”, riep rover Gert-Jan Fernhout vorig jaar op een fietspad dichtbij de Rotte. De helm leunde licht op zijn voorhoofd en de zonnebril lag speels op zijn neus. Hij keek met zorg tussen zijn benen of de ketting luisterde naar vlugge vingercommando’s. Gert-Jan reed een rustige warming-up op weg naar de start van de roverstriathlon. De grote afwezige die zonnige zondagmorgen was zijn zwager Maurits Vegter. “Hij durft niet, de zwakkeling”, lachte Fernhout gemeen, “joh, wat had ik hem graag verslagen. Het levert namelijk punten op met Kerstmis aan de grote tafel.” Drie donderse rovers zijn verliefd op evenveel Cueva-zusters. Gert-Jan was de eerste, toen volgde Robbie van den Bos en Maurits werd als laatste in de familie opgenomen. Drie zwagers, competitie op alle fronten, de lat wordt hoog gelegd. Wat een trio! Gert-Jan kroonde zich vorig jaar tot pokerkoning, Robbie werd vader van een prachtige tweeling en Maurits voert met trots het tussenklassement aan. Laatstgenoemde staat even in de spotlight. Een mini-interview met onze huidige koploper.

De spelen begonnen voor Maurits direct goed. Hannah Kearney liet als eerste The Star-Spangled Banner over Whistler Park galmen. De gouden medaille werd met tranen in de ogen in ontvangst genomen. De eerste puntjes waren natuurlijk welkom, maar de grote klapper maakte Vegter een dag later. Didier Defago won verrassend de afdaling. “Eerlijk gezegd ben ik een complete leek als het om skiën gaat. Ik ben gewoon afgegaan wat op de site stond. Daar las ik dat de Zwitsers favoriet waren voor het goud en zeg nou zelf: Didier Defago klink toch als een Zwitserse klok?” Een koppositie in de jacht naar de Glazen Bol verandert je leven. De druk neemt onwaarschijnlijk toe, de kans dat faalangst zich ontwikkelt is groot. Er zijn genoeg voorbeelden bekend. Tenminste twee gewezen koplopers zijn recentelijk nog van straat gehaald nadat ze op blote voeten in de sneeuw uren lang tegen bomen stonden te praten. Ook de normaal zo nuchtere Maurits draagt tegenwoordig een helm. “Niet dat het ergens goed voor is, maar nu ik eerste sta voel ik me als een prooi. Dat wordt rennen!”

“Ik had natuurlijk nooit gedacht dat het debuutjaar zo zou gaan. Ongeacht hoe het uiteindelijk afloopt, het voelt onwaarschijnlijk om nu bovenaan te staan”, draaft Maurits nog even door, maar enige illusies voor totale victorie worden direct getemperd. “Ik heb wel gezien dat een enkele uitslag het klassement totaal op zijn kop kan zetten. Ik verwacht dan ook dat veel rovers die outsiders hebben gekozen nog veel punten gaan halen. Ben benieuwd hoe de stand er na de Spelen uitziet.” Zo veel enthousiasme. Waarom is Maurits nu pas toegetreden tot het roversgilde? Heeft Robbie niet genoeg reclame gemaakt? “Ja hoor, hij heeft zijn best gedaan”, weet Maurits nog, “Robbie vertelde me anderhalf jaar geleden al van het spel, maar ik was bang dat het me teveel tijd zou gaan kosten. Uiteindelijk ben ik gelukkig gezwicht. Ik vind het erg leuk.” Maurits woont al zijn halve leven in Amsterdam. Het begint zo zoetjes aan op te vallen dat de rovers woonachtig in onze hoofdstad het goed doen. Een ploegenklassement op basis van woonplaats zou de stad van rood licht en eigenwijze paaltjes ongetwijfeld bovenaan brengen. Doen we natuurlijk niet! Voorlopig kan Maurits met een glimlach naar het eerstvolgende familiefeest. Van zijn twee zwagers heeft hij voorlopig geen last meer.