Giro d`Italia

Wout van Aert moet de Giro d’Italia laten schieten. De Belg van Visma-Lease a Bike heeft nog te veel last van zijn gebroken ribben, die hij opliep bij een val in Dwars door Vlaanderen. Daardoor kan hij onvoldoende trainen voor de Ronde van Italië, die op 4 mei van start gaat.

Een behoorlijke domper voor de wielerkampioen uit België. Hij had zijn zinnen gezet op de etappekoers door het land van Vespa en cannelloni. “Mijn ribben beperken mijn bewegingsvrijheid. Ik kan op dit moment helemaal niet trainen”, licht Van Aert zijn besluit toe in een videoboodschap van de ploeg. De Fransman Christophe Laporte is aangewezen als vervanger.

Eerder moest Wilco Kelderman zich ook al afmelden voor de Italiaanse ronde. De Nederlander uit dezelfde door pech geplaagde ploeg als Van Aert is niet genoeg hersteld van zijn sleutelbeenbreuk die hij vorige maand opliep in Parijs-Nice. Kelderman werd in 2020 nog derde in het eindklassement van de Giro. Koen Bouwman neemt zijn plaats in.

Vallen en opstaan horen bij wielrennen als een mijter en een staf bij Sinterklaas. Het geluid van fietsen die over het asfalt kletteren doen wielervolgers de handen verschrikt voor de ogen slaan. Meestal loopt het tuimeling af met een schram en een zucht. Het eerste wat een wielrenner na een massale valpartij in het peloton doet is zijn fiets lostrekken uit een berg frames en krom getrokken wielen.

Even voelen of de helm nog goed zit, zich afvragend of er iets is gebroken, schaafwonden zijn er altijd wel. En door! Nou ja, zelfs met gebroken lichaam is zo snel mogelijk op de fiets springen een vroeg aangeleerde afwijking. Ze moeten wel, de renners, want er wordt meestal niet gewacht op de ongelukkigen. Het peloton raast voort.

De laatste tijd neemt het aantal valpartijen met resultaat botbreuken en ingeklapte longen toe. Wordt er harder gefietst, minder goed gerold tijdens het vallen of zijn de lichaampjes vederlicht en dus kwetsbaarder dan vroeger? Feit is dan niet alleen Wout Van Aert langdurig in de lappenmand zit. Ook tweevoudig Tour de France-winnaar Jonas Vingegaard lag onlangs 12 nachtjes in een Spaans ziekenhuis. Het is de vraag of hij zijn titel kan verdedigen.

Vallen en weer opstaan. Op 29 mei 2016 schrijft Steven Kruijswijk geschiedenis. In Turijn wordt hij gelauwerd als de eerste Nederlandse winnaar van de Ronde van Italië. Eindelijk is er een opvolger van Jan Janssen en Joop Zoetemelk, de enige Nederlanders die ooit een grote ronde op hun naam schreven. Helden uit een ver verleden.

Tenminste. Zo had het moeten zijn. Maar toen was er de val. Een moment van onoplettendheid. Wat rest is de vierde plaats. Hoe Steven Kruijswijk de Giro net niet won.

21 mei 2016 – etappe 14 (Alpago-Corvara). Wekenlang heeft Kruijswijk op een berg gezeten in de voorbereiding en vandaag moet dat zich uitbetalen in de koninginnenrit van deze Giro. De renners krijgen zes Dolomietenreuzen voor de kiezen, waarvan er vijf meer dan 2.000 meter boven zeeniveau liggen.

‘s Ochtends bij de start wordt verteld dat Erik Breukink in 1989 uitgerekend op deze wegen de eindzege in de Giro verspeelde. “Lekker dat je daar nu mee komt”, is zijn reactie. Maar Kruijswijk kent zijn klassiekers. De fout van toen zal hem niet overkomen. Blijven eten, dat is belangrijk. In de finale valt Nibali aan, maar doet dat op het verkeerde moment. De weg is vlak, de wind staat vol op de kop. Kruijswijk kan zijn ogen niet geloven.

Als de Italiaanse kampioen is ingelopen, gaat Kruijswijk op de pedalen staan. Nibali probeert aan te klampen, maar blijft hangen. Alleen de Colombiaan Esteban Chaves kan de oversteek maken. Die Chaves is een welkome bondgenoot. Chaves mag het sprintje winnen in Corvara, Kruijswijk slaapt die avond in het roze.

27 mei 2016 – etappe 19 (Pinerolo-Risoul). Terwijl hij ogenschijnlijk op zijn gemak de 21 kilometer lange Colle dell’Agnello omhoog peddelt, denkt Steven Kruijswijk aan victorie. Ploeggenoot Bram Tankink de avond voorafgaand: “Ik denk dat Steven de Giro al heeft gewonnen.” En wie is het niet eens? Vlak voor de top, waar de Italiaanse Agnello overgaat in de Franse Agnel, zet hij nog even aan. Even laten voelen wie de sterkste is. Die boodschap is duidelijk.

Waar ging het mis? Werd hij overmoedig? Ging het te makkelijk? “Een stomme stuurfout”, erkent hij later. “Ik verlies hier gewoon de Giro.” Kruijswijk is met Chaves en Nibali bovengekomen. Hij is geen moment in verlegenheid gebracht, maar toch moet hij even herstellen. Als hij naar zijn achterzak grijpt om wat eten te pakken, ziet hij hoe de meester in het afdalen Nibali aanzet voor de bocht. ‘Mee’, denkt Kruijswijk in een flits.

Hij neemt de bocht te ruim, raakt de sneeuwwand en vliegt over de kop. Heel Nederland slaakt een gil als Kruijswijk met een lange snotsliert uit zijn neus op zoek gaat naar zijn fiets. Hij lijkt ongedeerd, maar kan dat na zo’n klap? Hij zit weer op fiets. Hij is alleen. Moederziel alleen, zoals we dat zeggen. Hij weet het al. De Giro is verloren.

Vallen hoort erbij. Vast en zeker ook dit jaar. Daarom blijft wielrennen vaak een beetje onvoorspelbaar. En dat is mooi. Natuurlijk is Tadej Pogacar de grote favoriet voor de roze trui, maar je weet het nooit. De Giro is lang en eigenlijk onvoorspelbaar. Er zijn meer favorieten gesneuveld. De erelijst telt de afgelopen 10 jaar iedere keer een andere winnaar.

Dit jaar beloven veel topsprinters naar Turijn af te reizen voor de start van de 107de Giro d’Italia. Hopelijk garant voor een aantal spannende massasprints. Johan van der Velde (foto onder) won het puntenklassement in 1985, 1987 en 1988. Wie weet doet Fabio Jakobsen of Olav Kooij dit jaar een serieuze gooi naar het Paars.

Wellicht Hollands Glorie. Wij vragen daarom naast de winnaar van de roze ook de winnaar van de paarse trui die meestal door een sprinter wordt gewonnen. Alleen beiden goed voorspeld levert punten op.

Officiele website
Voorlopige startlijst
Laatste nieuws
Archief 2023

Laatste 10 winnaars: