Zevende roverstriatlon: records op alle fronten

Zondagmorgen 10 uur, we schrijven 14 juli 2013. 22 dappere rovers staan op het strandje aan de Zevenhuizerplas. Ze maken grappen en grollen, er is lol. Kindertjes van alle leeftijden rennen rond, roepen af en toe naar pappa, de mamma’s letten op. De reddingsboot is opgepompt, sommige rovers keuren met de grote teen de temperatuur van het water. “O, dat valt wel mee”, wordt er geroepen. Bart van Pruissen gelooft het niet. Hij grijpt gulzig naar de pot vaseline. De rest volgt. Borstkassen en ledematen worden van vet voorzien. Voor de zekerheid. Fotografen zijn gearriveerd, Mart Smeets is verhinderd. De NOS heeft hem nog altijd nodig voor het verslaan van de Tour de France en het temperen van de opstekende Mollemania.

Twee prachtige meiden zoeken met een dikke zwarte stift naar roverskuiten en bovenarmen. De startnummers moeten groot worden aangebracht, de dames Van der Male tekenen nauwkeurig. “Op het linkerbeen”, houdt scheidsrechter Pieter den Hartogh de boel vanaf het begin scherp in de gaten. De briefing is simpel: “We zwemmen naar die rietkraag aan het einde van de lijn met de gele ballen en dan weer terug”. Debutant Bart Kraaijeveld staart naar de einder. Ook de gebroeders Tan staan voor het eerst in zwembroek op het zand. Ze turen gelaten naar het onheilspellende eerste deel van de mini-triatlon. Voor de meeste rovers is de start, 500 meter zwemmen, de bitterste pil van de dag.

“Het weer is nog nooit beter geweest. Het water is heerlijk en er staat geen zuchtje wind”, probeert een van de initiators van de triatlon de moed erin te houden. Het is niet nodig. Dit jaar zijn veel rovers naar Zevenhuizen gekomen die de lol van dit absurde spektakel wel inzien. ‘Even de basisconditie testen en het vooral niet te serieus nemen’, is het algemene motto. Uit het water gekropen laat de rest van de route zich raden. Op de dijk naar links langs de Rotte, het eerste bruggetje over, terug, het tweede bruggetje weer over en weer terug. “Wel oppassen voor oude vrouwtjes in de bochten!”, is de laatste waarschuwing. 22 rovers, waarvan meer dan de helft ongetraind, vliegen even later spetterend de plas in. De stopwatch is ingedrukt, de zevende editie van de roverstriatlon is van start gegaan.

Na 14 minuten en 21 seconden rent Lenn Harrevelt het strand weer op. In zijn kielzog probeert Rob Lenting ook te rennen, maar de draf van de beste zwemmer van de laatste jaren heeft meer weg van het waggelen van een dikke gans. “Ja, de oriëntatie was wel even zoek”, blikt de grootste Lenting later terug, “toen wist ik al dat het hardlopen dit jaar echt een hel zou gaan worden!” Achter het tweetal is het veld volledig uit elkaar geslagen. Ieder is een andere kant opgegaan, de zwemroutes zijn niet altijd even logisch gekozen. De toeschouwers zien de kopjes boven het gladde wateroppervlakte als een waaier vissersbootjes op een zomerochtend in een Aziatisch kustplaatsje. Iedere rover vindt in eigen tempo en met eigen techniek de dichtstbijzijnde rietkraag 300 meter verderop. En dan weer terug. Na 24 minuten is iedereen uit het water en na 29 minuten zit iedereen op de fiets.

Omkleden is ook een belangrijk onderdeel van de triatlon. De ene rover droogt zijn rug, verwijdert zorgvuldig het zand tussen de tenen en verwisselt zwembroek voor een fietsbroek met zeem leren lap in het kruis. De fanatieke rovers springen zonder handdoek te gebruiken met nat zeem de fiets op. Weer een ander pelt een banaan en neemt de tijd voor een knuffel met zijn in enthousiasme verdronken kinderen. Rombout Wesseling is de snelste. Zo blijkt. Hij heeft 1 minuut en 25 seconden nodig om zijn veters te strikken en op de mountainbike te springen. Leen Velthuijzen Van Zanten is veel relaxter tijdens het wisselen van discipline. Na 6 minuten en 42 seconden heeft de rustigste van het Verstegen-trio het zoete water afgedroogd en het asfalt langs de Rotte opgezocht. Verstegen Kruiden BV is goed vertegenwoordigd dit jaar. Maarten Pauw (foto) debuteert net als Leen en Ilja Flem is na 5 jaar afwezigheid ook weer van de partij.

Paul Steijger (foto) is op dat moment uit de wedstrijd. De winnaar van 2007 stapt nog wel op de fiets, maar draait al snel om. Bij de start is hij door zijn enkel gezwikt. Het zwemmen lukt nog wel, maar hij moet na de eerste meters op de fiets de strijd toch staken. Niets gebroken, zo bleek later in het ziekenhuis, de blessure lijkt mee te vallen. Hopelijk. De gespierde boy modelleert voor Calvin Klein onderbroeken in zijn vrije tijd. Dat wordt in Cannes met een dikke enkel de catwalk op. De rover met het mooiste lichaam is niet de enige uitvaller. De tweede uitvaller heet Karsten van der Kraaij. Hij heeft geen ambities voor een carrière als model voor herenondergoed. Met recht! Hoe fotogeniek zijn driedagenbaard, blonde haargloed en helblauwe ogen ook kunnen zijn, bij hem geen ferm ontwikkelde buikspieren of adembenemende torso. Ze zijn in ieder geval diep verstopt. Karsten wil kosten wat het kost geen rode lantaren, de symbolische prijs voor de nummer laatst. Op de fiets is de achtervolging ingezet, maar zijn poging strandt jammerlijk door een kettingbreuk op het tweede bruggetje van de route.

Bart van Pruissen is het grootste slachtoffer van de kettingbreuk. Zo voelt het althans. De vrolijke Brabander was louter door de deelname van de a-sportieve Van der Kraaij naar De Rotte gelokt. De strijd om de eervolle voorlaatste plaats was daarmee in the picture gezet. Een heus affiche: ‘meet the legends! Come to the Rotte-dome for the clash! Pruissen vs Kraaij!’ De poster had Bart schrik aangejaagd. Met een baksteen in zijn hand had hij een dag eerder zijn teen willen breken om aan deelname te kunnen ontsnappen. Gelukkig is dat niet gelukt! Van Pruissen stapte vroeg deze morgen toch in de auto en reisde dapper de Moerdijk over. Nu zwoegt hij ridderlijk over het asfalt langs rietkragen, rolschaatsers en natuurgenieters, maar zonder ruggesteun. Van Karsten geen spoor meer en zijn Brabantse vrienden zijn uit zicht. De gebroeders Kloet en triatlon-rookie Christian Ecker hebben een halve ronde voorsprong genomen. Na iedere ronde applaudisseren de toeschouwers enthousiast. Dat enthousiasme moet wel helpen. ‘Nog 3, nog 2 te gaan, al over de helft.’

Bart Kraaijeveld heeft inmiddels zijn ritme gevonden. Fietsen en hardlopen liggen hem duidelijk beter dan watertrappelen. “Ik was na het zwemmen helemaal kapot”, verklaarde hij vlak na de finish met vurige groene ogen, “maar uiteindelijk is het meegevallen.” Op de daarna verwachte vraag ‘volgend jaar weer?’ blijft het stil. We verwachten hem wel. Kraaijeveld komt uiteindelijk samen met Ecker als zeventiende over de finish. Het zijn riatlon-broeders voor het leven. Jorn van der Bie (foto) zit dan al op de kant van De Rotte en overdenkt zijn zonde. Hij is met voorsprong de vrolijkste rover onderweg. Hij zit lachend op de fiets, moedigt medestrijders aan en balt als het even kant zijn vuist. Maar eenmaal over de finish voelt hij pas de ware ellende. “Volgend jaar toch een beetje trainen. Lijkt me toch wel beter”, puft Jorn, “maar het was weer een fantastische ervaring!” roept hij na het inleveren van de mountainbike even later toch weer enthousiast.

Op het middenveld is een mooie strijd gaande. Op alle fronten wordt geduelleerd. Rombout Wesseling ziet zijn opgebouwde voorsprong bij het zwemmen en fietsen tijdens het hardlopen rap slinken. Bastiaan Boschker is zijn grote belager en klopt hem voor het brons. Sven Meijerink en Wim van der Male jagen met succes op een plek in de top 5. Wim wint dat duel. Jeroen Lenting en Maarten Pauw strijden op de fiets al voor een top 10 klassering, tijdens het lopen meldt Ivo Kloet zich ook voor deze strijd. Als nummers 8, 9 en 10 wordt het trio genoteerd. Even verderop trotseert Robbie van den Bos (foto) apen en beren. Hij verrast vriend en vijand en klopt Ilja Flem op de meet voor een plaats in het linkerrijtje. Zou ‘Bossie’ toch stiekem een beetje getraind hebben?

Lenn Harrevelt is dan al even binnen en heeft zojuist zijn derde overwinning veilig gesteld. Na het zwemmen is hij als een Cavendish de dijk op gesprint om er zeker van te zijn niet te worden gevolgd. Lenn heeft echt snel gefietst. 20,7 kilometer, om precies te zijn, in 35 minuten en 42 seconden. Op een mountainbike met dikke zuigende banden, acht keer een bruggetje over, de rondjes zijn met een indrukwekkende gemiddelde snelheid afgeraffeld. Ondanks zijn vlugge splittijden en immense voorsprong moest hij zich nog flink haasten tijdens het hardlopen. Sjaak van der Linde was onder weg.

De ontketende Sjakie maakt bijna 5 minuten goed tijdens het rondje hardlopen. Niet zo vreemd, want hij is dit jaar Nederlands kampioen 800 meter bij de veteranen geworden. “Indoor en Outdoor”, zet Sjaak zijn hardlooptitels kracht bij. Snel lopen kan hij. De Rotterdammer loopt de 5,1 kilometer in 18 minuten en 36 seconden en komt uiteindelijk 28 tellen tekort voor de zege. “Ja, het had een kilometertje langer moeten zijn, dan had ik hem gepakt”, verzucht hij, “volgend jaar misschien harder fietsen.” Lenn kan tevreden glimmen. Hij mag zich weer een jaar triatlon-rover noemen. Het is een gedenkwaardige editie. Een editie met louter records. Het oude parcoursrecord is uit de boeken en 20 rovers halen trots de finish. Tot volgend jaar!