Als een kleine jongen droomt van grote rondes

Daar in die woonkamer in Delft in het jaar van Joop Zoetemelk weet Robert Pieter Lenting het zeker: wielrenner zal hij worden! De echte Tour zal Rob nooit fietsen. Voor een carrière als prof komt hij net tekort. Na het vwo geen studie, maar voltijdfietsen in een poging aan te sluiten bij de elite. Hij fietst en fietst en fietst, wint soms zelfs, maar een profcontract zit er niet in. En zo blijft die jongensdroom over de Tour de France een jongensdroom over de Tour de France. Rigoureuze Rob gooit zijn fiets in de schuur en raakt hem vele jaren niet meer aan. Aan andere hobby’s geen gebrek. Zij die de Lent kennen, weten dat hij zich grootmeesterlijk maniakaal kan storten op zijn passies: van zeven keer per week golfen en twee keer daags padellen tot landelijk scheidsen in de zaal en achterlijk veel werk verzetten voor zijn kindje: het spel om de Glazen Bol. We hebben ons allemaal wel eens afgevraagd waarom een dag bij Rob 34 uur telt en bij ons maar 24.

Terug naar die stoffige oude fiets in de schuur. De eerste stofdeeltjes springen op van het zuchtende, aluminium frame als goede vriend Michiel Oosterhoff met gevoel voor drama de Friese Elfstedentocht ter sprake brengt. De Friese historicus en vinoloog krijgt Rob niet meteen mee, want 235 kilometer is gewoon heel ver. Zo ver heeft de voormalige hardrijder in geen jaren gefietst. Laat staan op één dag. Een gelukje tijdens de loting schuift het plan op de lange baan, maar een jaar later wordt de nog te smeden groep van Michiel toch ingeloot. Rob schaft speciaal een Italiaans raspaard aan: een maagdelijk witte Pinarello Dogma F12 die hem in de jaren die volgen in een innige samenwerking over menig bergkam zal dragen. En daar, in een gehuurde boerderij in Balk, enkele uren na de hel van ’22, roept een overmoedige Rob Lenting dat hij de Tour van 80 gaat fietsen. Alle etappes van 1980 in hetzelfde aantal dagen als toen. De aanwezigen denken er het hunne van.

Rob hoort zichzelf graag spreken en heeft, vaker dan de meesten, het hoogste woord. Zo ook op die regenachtige dag in juni 2022. Maar de woorden van Rob zijn eigenlijk nooit leeg. Dat blijkt ook als hij zijn plannen voor de Tour van 1980 vastberaden in de steigers zet. Er is het eerste contact en de foto met Zoetemelk, de camperhuur wordt zonder annuleringsverzekering vastgelegd, een trainingsgroep wordt samengesteld en Rob benadert de nodige knechten voor de Tour. Om afhaken onmogelijk te maken, verbindt hij zijn gedroomde fietstocht aan de Make-A-Wish Foundation die uiteindelijk elfduizendvierhonderdachtenvijftig euro’s krijgt om dromen van ernstig zieke kinderen te helpen verwezenlijken. Chapeau!

Elke kilometer van de Tour de France van 1980 rolt in juli van 2023 onder de wielen van zijn Pinarello door. Geen van de 48.000 hoogtemeters krijgt hem klein. De droom van de achtjarige Rob om ooit de tour te rijden, krijgt vele jaren later op ontzagwekkende wijze gestalte. Zonder de voordelen van een peloton, zonder soigneurs en rondemissen, in de luwte van het grotendeels Franse en prachtige landschap, werkt grote Rob zijn Tour van 80 af. Kilometer na kilometer, etappe na etappe. Joop Zoetemelk zal er, vriendelijk lachend voor de foto, geen stuiver voor gegeven hebben.

Maar vlak voor de start van zijn Giro, enkele weken geleden, zijn daar de welgemeende complimenten van De eeuwige tweede, die maar liefst 428 wielerwedstrijden won om de bedenker van zijn bijnaam heroïsch het nakijken te geven: ‘Ik heb het wel gezien hoor. Knap gedaan.’ Het verrassende telefoontje uit Frankrijk leidt tot een afspraak voor een interview. De Lent gaat, samen met Kleine Lent, op visite bij de grote Joop Zoetemelk in Germigny-l’Évêque. Veel interesse in de avonturen van Rob blijkt de oude baas niet te hebben. Hij geeft een rondleiding door zijn eigen museum, praat met glinsterende ogen over vroeger en zichzelf en rept met geen woord meer over de helletocht van een jaar eerder. De gebroeders Lenting zullen er op de terugweg nog samen om gniffelen.

De geestelijk vader van het mooiste spel dat ooit bedacht werd, is inmiddels alweer twee weken onderweg voor zijn tweede kunststukje: de Giro van 2017, gewonnen door Tom Dumoulin. Het is dan misschien geen ronde van Bali met verstikkende etappes langs oneindige rijstvelden, de Giro van 2017 was ook best pittig. Vooraf zag hij vooral op tegen etappe 4 naar de Etna. Inmiddels weten we, door een filmpje tegen de achtergrond van uitgeharde lavabrokken, dat ook deze reus de onze niet heeft kunnen stoppen. Dat de Stelvio vandaag uit het parcours gehaald is en dat er door toedoen van een kapot wiel een extra rustdag is ontstaan, doet niets af aan de heroïek. En net als vorig jaar in juli, toen zelfs onze kinderen en moeders dagelijks rond drieën vroegen of die Rob met z’n gele truitje nog in koers was, kijken we ook deze maand weer met hoop en hoge verwachtingen uit naar de filmpjes van de enige man in koers. Geel is roze, 48.000 is 58.000, La douce France is La bella Italia, maar de man die ons meeneemt op zijn avonturen… de Lent blijft onmiskenbaar de Lent. Forza Roberto!