Bella Italia: seizoenskaart Juventus!

Marco Tardelli. De meeste sportliefhebbers zullen dan denken aan dat ene doelpunt in de WK-finale van 1982. Nou ja, niet het doelpunt tegen Duitsland, maar de vulkaanuitbarsting in het lichaam van de Italiaanse vedette komt waarschijnlijk op het netvlies. Als rechtstreeks uit een opera gelopen, met de ogen van een gladiator, rende Tardelli mama-mia-jammerend over het veld. Toen is bij rover Gino d’Onorio het zaadje gepland. Een onbegrensde fascinatie voor Italiaans voetbal.

Euforie Tardelli in beeld en geluid

“Nou, eigenlijk was ik het meest fan van Dino Zoff”, corrigeert D’Onorio, “je had natuurlijk ook nog Scirea, Rossi, Cabrini, maar ik was toen zelf ook keeper. Dus Zoff.” Gino zat als 9-jarig jongetje aan de televisie gekluisterd. Mond meest van de tijd half open. Geen enkele wedstrijd van dat WK in Spanje werd gemist. “Ik heb een Italiaanse vader die ook nog eens gek was van voetbal. Nou ja, dan weet je wel hoe het bij ons thuis ging.” Mediterrane emoties wisselden zich in rap tempo af. Van dramatisch afgrijzen toen in de poulefase zelfs niet van Kameroen en Peru werd gewonnen tot buitenproportionele euforie toen zowel de Brazilianen als de Argentijnen naar huis werden gestuurd.

“De meeste spelers van dat elftal speelden toen bij Juventus. Dus ik werd fan van Juventus!” D’Onorio heeft al jaren een seizoenskaart van De Oude Dame en hij vliegt zeker 10x per jaar naar Turijn om daar fan te zijn. Dat was natuurlijk geen straf met al die landstitels en finales in de Champions League. “Gelukkig kan ik het meestal regelen op mijn werk”, Gino werkt bij de Politie Amsterdam op kantoor, “dan neem ik bijvoorbeeld het eerste vliegtuig terug en pak ik gelijk een vroege ochtenddienst.”

In 1990 werd duidelijk dat de liefde voor La Squadra Azzura het punt van no return had bereikt. Vol verwachting was de jonge D’Onorio naar Rome afgereisd. Nog geen stemrecht, maar wel tickets op zak voor de finale. “Ja, die wedstrijd was natuurlijk niet zo leuk. Erg jammer ook dat Diego Maradona vorig jaar overleed. Natuurlijk heb ik de documentaire (red: van Asif Kapadia) gekeken en werden oude wonden opengereten. Ik kreeg er gewoon weer kippenvel van. Vreselijk!” Italië werd dat WK in de halve finale uitgeschakeld door Argentinië. En dat was natuurlijk nooit de bedoeling geweest.

Dat moet zeker geen pretje zijn geweest in het Stadio Olimpico te Rome. In het land van zijn vader. Hij nam hem in 1988 voor de eerste keer mee naar Juventus. Royal FC de Liègee-Juventus 0-1, heenwedstrijd achtste finale Europa cup voor bekerwinnaars. Dat zijn idolatrie voor Italiaans voetbal met de paplepel is ingegoten mag duidelijk zijn, maar zijn papa ziet Gino niet meer. “Huiselijk geweld”, stelt hij resoluut. Dat boek is dus al ruim 25 jaar dicht. “Hij had ook vrienden in Napels, dat was met mijn werk bij de politie ook geen gelukkige combi.”

D’Onorio koos een totaal andere weg. Juist het tegenovergestelde. Hij werd doelman en geen Bruno Conti die als onnavolgbare buitenspeler zijn vader tot tranen roerde. Geen hooligan die een scheidsrechter nooit begrijpen kan, nee, hij werd er zelf een. En best een goede ook! Hij werd door trainers en aanvoerders zelfs 3x gekozen tot beste zaalvoetbal-scheidsrechter van Nederland. Op het veld schopte hij het tot 3 finales hoofdklasse zondag en mocht hij 2x de finale van het algeheel amateur kampioenschap leiden.

Arbitrage bracht D’Onorio op mooie plekken. Zo ontmoette hij in 2015 Howard Webb. Tijdens een benefietwedstrijd, georganiseerd door Laureus, stond hij ineens in de middencirkel met een van de grootste scheidsrechters ter wereld. “Laureus has three core elements, all working together to celebrate sporting excellence and to use the power of sport to change the world.” Clarence Seedorf is ambassadeur. Thierry Henry, Serginho, Edgar Davids, Cafu, Hakan Sükür en Edwin van der Sar namen het op tegen Real Madrid. De Koninklijke bracht onder andere Luis Figo, Claude Makélélé, Christian Karembeu and Fernando Hierro tussen de lijnen. Stond onze Gino maar mooi tussen.

“Ja, dat was een fantastische ervaring. Webb is een prachtige man”, weet D’Onorio nog, “ik heb hem later samen met mijn vrouw nog opgezocht in Engeland. Zijn we naar een wedstrijd Sunderland-Newcastle geweest. Was heel leuk.” Heb je Kill The Referee gezien? “Uiteraard. Een hele goede inkijk wat een scheidsrechter allemaal meemaakt. Vooral heel heftig. Zeker omdat juist Webb zo is bedreigd.” Wie de documentaire nog niet heeft gezien, een echte aanrader!

Docu Kill The Referee

Fluiten op het hoogste niveau doet D’Onorio al een paar jaar niet meer. “Ik had bij de amateurs alles wel een beetje meegemaakt. De echte uitdaging was er niet meer en een hobby als scheidsrechter kost toch veel tijd.” Toen deed de videoscheidsrechter zijn intrede. Dat vond Gino erg interessant. “Er was een vacature bij de KNVB en ik heb toen gesolliciteerd. Bijna wekelijks word ik aangesteld als supervisor VAR. Een rol waarin je meekijkt en luistert met de arbitrage op het veld. Ik houd daarbij de processen en protocollen in de gaten en maak na afloop een rapport op.”

Terug naar Italië. Over een paar dagen staat Gino met de hand op de borst mee te brullen met het ‘Inno di Memeli’. Bijna 3 weken van huis, wat vindt je vrouw hier eigenlijk van? “Superblij dat ik alle ruimte krijg voor mijn passie. En dat is wederzijds. Wij gunnen elkaar vrijheid. Ik zou iedereen zo’n lieve vrouw toewensen.” Toch even zelf met mevrouw D’Onorio gebeld. En inderdaad. Er is geen speld tussen te krijgen. Iris: “Ik zie een hele blije man die weer op pad kan gaan. Twee jaar geleden, tijdens onze vakantie in Amerika, was de planning al gemaakt. Midden in de nacht ging ineens de laptop open. En toen werd alles uitgesteld. Heel fijn dat het nu toch doorgaat. Het is zijn allergrootste passie en dat maakt mij ook blij.”

Tot slot toch de onvermijdelijke vraag: Nederland of Italië? “Italië 1000%!” Cappuccino kan de hele dag en een Brunello di Montalcino door de mond laten rollen bij het eten is echt niet voor iedere Italiaan noodzaak. Goede reis amico!